Mark van Schie - NK marathon Eijsden

Gegevens

Gepubliceerd op zondag 18 maart 2012 11:25

Zondag stond voor vrijwel het hele team de laatste wedstrijd van 2011 op de kalender. Sommigen rijden nog wat wedstrijden in de diverse wintercompetities, maar voor de rest was het NK marathon de afsluiting van het wedstrijdseizoen. Zo ook voor mij. Na een lang seizoen dat begin maart begon met de eerste nationale XC wedstrijd in Assen kon het seizoen vandaag worden afgesloten op een parcours van 105km door de heuvels in Limburg en de Belgische Voerstreek. De regen van afgelopen week had het parcours veranderd van een zwaar parcours in een heel zwaar parcours. Ook de weersvoorspellingen voor de dag van de wedstrijd zagen er niet goed uit.

Zoals Riny in z’n verslag al beschreef was het ’s morgens nog even haasten om op tijd aan de start te staan. Eenmaal in m’n startvak aangekomen had ik al snel een gezellige plek gevonden met teamgenoot Peter en Peter van Mil, die ik van de Transalp ken. Het gevoel voor de wedstrijd was bij mij niet super. Vlak voor vorig weekend een paar dagen ziek geweest, en bovendien een erg vermoeiende week achter de rug. Ik had niet het gevoel in een supervorm te verkeren, en besloot daarom al dat fatsoenlijk uitrijden en genieten van een mooi parcours de enige doelen van vandaag zouden zijn.

Bij de start ging het meteen al vrij hard. Ik wilde niet teveel in het rood gaan, en besloot wat achter in de groep te blijven hangen. De twee Peters waren al snel uit het zicht verdwenen. Na enkele kilometers begon het redelijk te lopen, en kwam ik al snel teamgenoot Peter tegen. Na een poosje met hem samen gereden te hebben besloot ik op zoek te gaan naar een volgend groepje. Kort daarna stond de moeder van Peter met 2 bidons langs de kant. Dat was slechts een klein onderdeel van de enorme ondersteuning van de familie Huntjens die dag. Zo halverwege de wedstrijd begon het langzaam maar zeker wat minder aan te voelen. Ik kreeg ook al snel wat last van kramp. Het werd steeds erger en al snel kwamen de herinneringen aan de eerste Transalp etappe naar boven. Blijkbaar wederom iets te kort gedronken, zowel van tevoren als in het eerste uur van de wedstrijd. De rest van de wedstrijd kende wat ups en downs, waarbij de downs vooral de momenten waren waarin de kramp wat heviger werd. Inmiddels heb ik wat ervaring met kramp tijdens marathons, en weet ik helaas dat de kramp niet meer verdwijnt als het er eenmaal is. Op een gegeven moment, ik weet niet meer precies waar, haalde ik Harald en Juro nog in. Vanaf de klim voor de Keutenberg was het helemaal op. Gelukkig was het zwaarste stuk achter de rug, maar door de harde wind zou ik op het laatste stuk nog veel tijd kunnen verliezen, vooral omdat ik grote delen alleen zat. De laatste 30 kilometer heb ik dan ook alleen maar bij andere mannen in het wiel gehangen, omdat ik werkelijk niks meer kon. Ik was niet de enige, want ondanks dat het niet zo hard ging pikten we toch nog wat mannen op die aan het begin van de race vermoedelijk veel verder vooraan zaten.

Uiteindelijk als 27^ste amateur over de streep, waar de moeder van Peter alweer klaar stond met haar fototoestel. Vervolgens meteen naar het huis van Peter gereden. Lekker even de beentjes wat los fietsen. Daar aangekomen was Rolf net gedoucht, en stond Riny te douchen. Ik ben daar meteen achteraan gegaan, waarna Riny en Rolf nog even terug gingen naar Eijsden om op het podium van de Masters2 te stappen. Toen Henk, de vader van Peter thuis kwam ging hij meteen aan de slag om wat te eten en drinken te verzorgen, en kon ik zelfs mijn fiets nog afspuiten! Een grotere gastvrijheid kan ik niet bedenken. De uitslag was vandaag geen hoogtepunt. De sfeer met het team en de enorme gastvrijheid van de familie Huntjens waren dat wel! Ook de podiumplaatsen van Riny en Rolf waren super. Voor mij nu even wat rust, om dan over een paar weken weer aan de slag te gaan ter voorbereiding op het volgende seizoen. Ik heb veel geleerd dit jaar, en ga mijn best doen om in 2012 in de nationale wedstrijden, bergraces en topcompetities steevast een plekje in de top-20 te veroveren. Voor 2011, het hele team, de sponsoren, de verzorgers en niet op de laatste plaats de familie Huntjes, BEDANKT!