Mark – Marathonweekend Grafschaft & Zierenberg

Gegevens

Gepubliceerd op woensdag 22 augustus 2012 13:05

Samen met teamgenoot Riny zaterdagochtend vroeg vertrokken richting Grafschaft-Schmallenberg, waar Juro, Mark & Rutger Schepp, Lodewijk en wijzelf voor de halve marathon afstand zouden gaan rijden. Beide fietsen + extra wielen + alle andere benodigdheden achterin de auto van Riny geplaatst, en vlot vertrokken. Het avontuur begon al onderweg naar Grafschaft. We zouden even naar een lokaal tankstation rijden voor een sanitaire stop. We kregen van de vrouw bij de kassa een sleutel en instructies over waar de toiletten te vinden waren. Daar aangekomen bleek er maar 1 toilet te zijn, en besloten dat het eerst mijn beurt was. Riny deed vervolgens voor de grap de deur even op slot, maar liep vervolgens ook weg en hoorde niet dat ik al een poosje klaar was… De opgedane vertraging vervolgens maar weer gecompenseerd door flink door te rijden, en uiteindelijk ruim op tijd op de plaats van bestemming aangekomen. Snel de fietsen in elkaar en startnummer afhalen. 

Riny stond voor mij in het startvak, en ik zag Juro nog achter me staan. Mark, Rutger en Lodewijk had ik op dat moment nog niet gezien, maar die moesten er ook zijn. Zelf was het mijn eerste Duitse marathon van dit seizoen, en ik reed dus ook niet mee voor de RWP cup. Riny en ik hadden afgesproken de dag erna nog in Zierenberg de hele marathon te rijden, en met het oog daarop zou er dus behouden gereden moeten worden. Dat was sowieso belangrijk vanwege de voorspelde temperaturen van zo’n 32 graden op zaterdag, en meer dan 35 graden op zondag. Met behouden rijden heb ik altijd wat moeite, waarschijnlijk doordat ik normaliter alleen XC wedstrijden rijdt. Dat zou later vandaag ook weer pijnlijk duidelijk worden. 

Na het startschot meteen een lange startklim op waar het veld al aardig uit elkaar getrokken werd. Tot dat moment liep het allemaal goed, en ik zat ver genoeg naar voren om geen last van opstoppingen te hebben. Na enige tijd zag ik een bekend shirtje voor me rijden. Dat moest 1 van de gebroeders Schepp zijn. Dat was inderdaad het geval. Eventjes samen doorgereden, maar op een gegeven moment toch alleen verder. Al snel kwam ik de andere broer tegen. (Ik weet even niet meer wie ik eerder inhaalde, dus vandaar dat ik het hier wat onpersoonlijk opschrijf.) Toen we bij elkaar waren reed Riny vlak voor ons en de eerste van de gebroeders Schepp vlak achter ons. Nog even voorgesteld voorlopig met z’n vieren te rijden, maar dat is helaas nooit tot stand gekomen. Riny zou vandaag erg rustig aan doen omdat hij morgen voor het podium wilde rijden bij de masters2 op de lange afstand. Toen ik na de startlus bij Riny was liet ik daardoor ook Riny achter op een relatief steil asfaltklimmetje. Het liep allemaal wel lekker, maar van het plan om rustig aan te doen was alweer minder terecht gekomen dan de bedoeling was. Dat was dan ook het grootste leermoment van vandaag, want na een km of 35 begonnen de eerste krampverschijnselen zich aan te dienen… Hoe kan dat nou? Toch tekort gedronken? Daar heb ik toch aardig op gelet. Kennelijk toch te hard gestart en niet goed gedoseerd. Toch maar wat vaker een marathon rijden dus… Het laat zich raden dat de laatste 15km’s niet de beste waren, en een pijnlijke aangelegenheid. Het gaf wel veel moraal dat nog niemand van het team me voorbij gekomen was, ondanks de serieus ernstige kramp in beide benen, boven en onder, voor en achter. Dat laatste stukje positieve nieuws verdween toen in de laatste kilometer Riny tegen me begon te praten. Riny had gelukkig nog wat motiverende woorden en we reden samen naar de streep. Helaas zat er ook nog 1 of andere Duitser in m’n wiel, die door Riny herhaaldelijk vakkundig klem werd gezet. Ondanks Riny z’n verwoede pogingen om mij de sprint te laten winnen kwam ik als derde over de streep, met 2 volledig verkrampte benen. Sprinten zat er echt niet meer in. Helaas ging ook de Duitser Riny nog even voorbij in de laatste meters. 

Na afloop kwamen al snel de andere teamgenoten over de streep, en was er veel om over na te praten. Riny en ik zochten al snel de auto weer op om aldaar even aan een plaatselijke bewoner te vragen of we in z’n tuin konden douchen onder de tuinslang. Dat was geen probleem, en na een lekkere koude douche zijn we weer terug gegaan naar de finish plaats. Daar nog even wat gegeten en gedronken, en naar de finish gekeken van de hele afstand, die Ramses Bekkenk met enorme overmacht won. En toen: op naar Zierenberg! 

In ons pension aangekomen eerst lekker eten en aan de Compex. Dat konden de benen meer dan gebruiken, want ze deden behoorlijk pijn. ’s Avonds weer gezellig gegeten met Erwin, Linda, Ard en Jasper. Daarna op tijd naar bed, want de volgende dag weer vroeg op om te ontbijten. De volgende dag was voor Riny een belangrijke. Hij had goed geanalyseerd wie z’n concurrenten waren, en had goede papieren voor een mooie podiumplek. Mijn benen deden ’s morgens behoorlijk zeer, en ik zou vandaag ook een meer fysieke motivatie hebben om behoudend van start te gaan. Na het startschot verdween Riny langzaam maar zeker uit beeld. Op de lange single-track klim naar de top van de Zierenberg raakte ik wat opgesloten en ging het eigenlijk iets te langzaam. In de eerste afdaling vanaf de Zierenberg kwam ik Riny tegen, die met een lekke band stil stond. Riny had duidelijk zijn geluksdag niet, want de pech met de band zou later nog hardnekkig blijken. Heel even gestopt om hulp aan te bieden, maar Riny zei al snel dat ik maar door moest rijden. Wel nog even geroepen dat we misschien beter maar 1 ronde konden rijden omdat Riny z’n kansen toch al verkeken waren, en mijn benen het gisteren al erg zwaar gehad hadden. In de kilometers die volgden ging het veel op en neer met korte klimmetjes en snelle afdalingen. Dit soort klimmetjes liggen mij op dit moment erg goed, en ook de benen begonnen steeds beter aan te voelen. Het parcours bevatte ook beduidend meer singletracks dan gisteren, en was veel leuker. Op een gegeven moment vond ik een Duitser die voor mij een uitstekend tempo reed, en daar heb ik dan ook lang  bij in het wiel gezeten. Dat was redelijk afzien, maar ik voelde wel dat de benen steeds beter gingen voelen. Na een kilometer of 30 kwam er een flink steile klim, vol in de zon. Daar begon de Duitser een of ander verhaal te vertellen. Ik snapte er geen zak van, maar hij gooide het tempo in ieder geval drastisch omlaag. Bovenop de klim nog even op hem gewacht, maar het leek alsof de tank echt helemaal leeg was bij hem. Nou ja, vielen dank fur al das kopfwerk und auf wiedersehen dan maar. Snel het gat naar de voorliggende renner gedicht en ook daar vlot voorbij. Vanaf dat moment nog aardig wat mannen ingehaald, en flink doorgetrokken. Het laatste stuk liep zo lekker dat ik erg twijfelde of ik niet toch voor de 2 ronden zou moeten gaan. Toch besloten dat niet te doen en over de finish te rijden, waar ik later nog wel wat spijt van had. 

Eenmaal afgestapt begon het wachten op Riny. Ik had verwacht dat hij vlak achter mij zou zitten, maar na 1,5 uur wachten begon ik me toch zorgen te maken. Achteraf bleek hij meerdere malen lek gereden te hebben, terug naar de auto te zijn gegaan om een nieuw spuitbusje te halen, en uiteindelijk toch nog 1 ronde volbracht te hebben. Een mooi verhaal, maar toch jammer van de podiumkans. 

Al met al een super weekend, met een paar leermomenten en veel lol. Goed voor de motivatie voor de rest van het seizoen. Volgende week rijd ik een XC wedstrijd in Zoetermeer, en daarna volgen voor mij nog Lunteren (2,5 uur), de Grand Raid Godefroy (BE), Langenberg (DU) en het NK marathon.