Mark - Kellerwald

Gegevens

Gepubliceerd op dinsdag 23 april 2013 20:44

Na het losfietsen op zaterdag en de laatste voorbereidingen voor de eerste echte marathon van het seizoen was het op tijd naar bed, want om 03:45 zou de wekker gaan. Misschien niet de allerbeste voorbereiding op een marathon van 120km met 3100 hoogtemeters, maar Riny en ik hadden afgesproken op zondagochtend naar Gilserberg te rijden. Riny stond om 4:15 voor de deur en een kleine 4 uur later kwamen we aan op de plaats van bestemming. Snel even de startbescheiden opgehaald en omgekleed. Het was nog flink koud zo vroeg op de ochtend maar na enige twijfel toch besloten in korte broek te rijden. Achteraf geen slechte keuze.

Riny en ik hadden het idee om het eerste deel van de wedstrijd te proberen bij elkaar te blijven. Dat was voor mij erg prettig want ik had deze marathon nooit eerder gereden en bovendien is Riny toch wel een van de ervaren mannen in het peloton. Ik heb nog wel eens de neiging mezelf wat te verwaarlozen wat voeding betreft als de vermoeidheid begint toe te slaan. Dan is het handig als er iemand als Riny in de buurt rijdt die gewoon af en toe zegt dat je een gelletje moet nemen. De eerste ronde lag het tempo behoorlijk hoog en we reden dan ook vrij ver voorin. Tevens zijn er de eerste twee ronden veel meer renners in de wedstrijd doordat de 80km en 120km samen starten. Ook hierdoor ligt het tempo automatisch wat (te) hoog.

Aan het eind van de eerste ronde voelde ik m'n fiets wat wegschuiven in de bochten en constateerde ik dat m'n achterband wel erg zacht was. Helaas voor mij had ik 5 minuten daarvoor m'n pompje naar Nard gegooid die met een lekke band langs de kant stond. Ik had nog wel een latexbusje bij me maar besloot nog even door te rijden in de hoop dat ik ergens een verzorger zou spotten met een pomp.

Ik moest hierdoor in de afdalingen wel voorzichtig rijden omdat m'n band steeds zachter werd. Gelukkig zag ik vlak voor de start in m'n ooghoek een fietspomp voorbij flitsen. In een reflex kneep ik vol in m'n remmen wat niet echt gewaardeerd werd door de Duitse renner achter me. Snel teruggerend door de berm en in het Engels riep ik dat ik z'n pomp nodig had. De beste man was zo aardig om m'n band meteen op te pompen zodat ik na hooguit 30 seconden weer door kon. En nu maar hopen dat de band hard zou blijven. Het groepje waarin Riny en ik zaten was inmiddels natuurlijk gevlogen en ik wist niet of het verstandig was om te proberen daar weer naartoe te rijden. Het tempo lag immers al aardig hoog. Gelukkig was het parcours na het passeren van de finish vrij overzichtelijk waardoor ik het groepje van Riny in de verte kon zien rijden. Na een minuut of 5 volle bak te hebben gereden zat ik weer bij Riny in het wiel wat erg fijn was.

De tweede ronde werd een zware. Die lekke band was niet goed voor de moraal en bovendien had ik flink door moeten rijden om weer terug te komen. Gelukkig was de mentale ondersteuning van Riny wederom erg goed en bovendien deed hij veel kopwerk op de open stukken. Aan het eind van de tweede ronde begon ik er, ondanks de beginnende kramp in beide benen, weer in te geloven dat het best een goede wedstrijd zou kunnen worden. Riny en ik zaten nog steeds bij elkaar en de moraal werd bij mij steeds beter. Op de eerste lange klim in de derde ronde ging het tempo wat omhoog en was het ineens Riny die zei dat ik maar door moest rijden. (Het omgekeerde had ik in de eerste twee rondes al een aantal keren tegen Riny gezegd.) Eventjes nog gewacht en toen toch besloten door te rijden.

Met het groepje dat toen nog uit 3 man bestond werd er flink doorgereden. Op een gegeven moment ging een van de twee er vandoor op het laatste stuk van een steile klim. Even later in de afdaling kwam ik hem weer tegen, op de grond met twee hulpverleners over hem heen gebogen. Zag er niet fraai uit. Ik dacht dan ook even dat ik zelf geveld was door de man met de hamer toen hij zich zo'n tien minuten later weer bij ons aansloot alsof er niets gebeurd was. Blijkbaar zag het er erger uit dan het was. Op de tweede lange klim in deze laatste ronde kregen we teamgenoot Frank in het vizier. Hij had meerdere malen moeten stoppen met pech en had al besloten deze wedstrijd vooral als training uit te fietsen. Frank toonde zich een echte teamplayer door ondanks alle tegenslag nog wel z'n best te doen om mij zoveel mogelijk te helpen. Om te beginnen moesten we m'n twee tijdelijke maatjes nog kwijt zien te raken voor de streep, wat pas lukte toen Frank op de laatste klim flink gas gaf.

Ik moest hierbij m'n stuur bijna opeten en door de kramp heen fietsen. We hadden echter een gaatje en moesten dus doorrijden. Op het laatste stuk haalden we ook nog een Duitser in die er redelijk doorheen zat en in het wiel van Frank ging ik hard op de finish af. De laatste versnelling van Frank was er voor mij een teveel, en zodoende rolde ik een paar seconden na Frank als 31ste overall en 15de in m'n categorie over de streep in een tijd van 5 uur en 16 minuten. Met dit resultaat kan ik erg tevreden zijn. Nu is het zaak om goed te herstellen omdat over 6 dagen de SKS marathon in Sundern-Hagen al op het programma staat. Doel is om hier bij top-20 overall of top-10 in mijn categorie te rijden.