Mark - Neheim marathon

Gegevens

Gepubliceerd op woensdag 03 juli 2013 08:37

Na een goed verlopen open NK en Alpentrophy sloot ik de eerste seizoenshelft af met een rustperiode van 2 weken op Mallorca. Zonder fiets, dus alleen passief herstellen. Na terugkomst volgden twee niet zo succesvolle wedstrijden. Na een lekke voorband in Lunteren (DNF) volgde zaterdag de 5de wedstrijd voor de SforZ Rose marathoncup in Amerongen. Helaas reed ik (met vele anderen) verkeerd en was ik zo goedgelovig om te denken dat er écht opnieuw gestart zou worden. Dat gebeurde niet en de achterstand was inmiddels behoorlijk groot. Zo groot dat ik besloot af te stappen, omdat er morgen immers weer een marathon verreden zou moeten worden, waarvan de punten voor mij belangrijker waren.

Op naar Neheim dus. Hier werd de eerste wedstrijd om de Duitse Nutrixxion trophy verreden. Dit is een marathon competitie bestaande uit 6 wedstrijden. De punten van de beste 5 wedstrijden tellen voor het eindklassement. De marathon in Neheim word dit jaar voor de 2de keer georganiseerd door de plaatselijke wielervereniging. Met ongeveer 100km en 'slechts' 1800hm zou het een snelle race kunnen worden. De winnende tijd van de eerste editie was dan ook maarliefst 2:58!

Riny en ik waren ruim op tijd aanwezig voor het afhalen van de startbescheiden. Het was eindelijk eens mooi weer en bovendien erg gezellig in het centrum van Neheim. Na het bekende ritueel stonden we op tijd in het startvak waar om 11.30 het startschot viel. De eerste kilometers werden geneutraliseerd verreden en Riny en ik zaten op de tweede rij achter de auto. Prima plek. Het ging behoorlijk hard en ik schrok dan ook flink toen ik vlak achter ons slippende banden hoorde, meteen gevolgd door een enorme klap van carbonnen frames op stalen vangrails. Ik heb maar niet achterom gekeken.

Niet veel later werd het echte startschot gegeven en ging het peloton met hoge snelheid een schotterpad op. De paden waren nog wat nat en ik was dan ook blij met mijn keuze voor de Continental X-King voor en achter. Bij zulke hoge snelheden is een beetje grip wel lekker. Al snel vormde zich een mooi groepje waarin zowel rijders voor de kortere als voor de langste afstand vertegenwoordigd waren. Het tempo bleef hierdoor lang hoog.

Na de eerste van 3 ronden was ik bijna door mijn dorstlesser heen toen ik me realiseerde dat we niet langs de plek zouden komen waar Riny en ik onze bidons verstopt hadden. Oei, stoppen bij de verzorging dan maar. Zo halverwege de tweede ronde begon ik wat last van kramp te krijgen en moest ik het groepje waarin ik zat helaas laten gaan. Dat was wel een domper, want op zo'n snelle ronde is alleen rijden niet handig. Gelukkig kwam Richard Rook vrij snel van achteren aansluiten, samen met een Duitser die al iets eerder gelost was. Richard had het tempo er nog flink in zitten en deed vrijwel al het kopwerk. Niet veel later waren we de Duitser weer kwijt. Het tempo was zo hoog dat ik ook niet over kon nemen, vooral omdat ik nog steeds tegen de kramp aan zat. Af en toe zag ik het groepje waaruit ik gelost was nog rijden.

Pas in de laatste paar kilometers voelde ik me iets beter. We haalden nog een renner in die pech had en een renner die flink stilgevallen was. Toen we deze jongen inhaalde sloot hij snel aan en niet veel later reed hij op een klimmetje volle bak naar boven. Dat was een beetje vreemd want 2 minuten daarvoor leek hij nog geparkeerd te staan. Ik moedigde Richard nog aan om hem samen terug te halen om zo allebei nog een plekje te winnen. Nadat ik Richard m'n laatste paar slokken drinken gegeven had wilde ik nog even flink aanzetten. Helaas was bij mijn compagnon van de laatste 1,5 uur de tank wel aardig leeg. Niet zo gek, want hij had immers al het werk gedaan. Toen ik omkeek zat ik ongeveer tussen Richard en de Duitser in. Ik twijfelde even maar besloot toch door te rijden en kon in de laatste kilometer bij de Duitse jongen aansluiten. We reden inmiddels tegen wind op een recht fietspad richting het centrum van Neheim. Toen hij merkte dat ik aansloot hield hij helaas meteen zijn benen stil. Toen ik vrij vroeg aanzette voor de sprint schoot de kramp er in en van een echte sprint kwam het dan ook niet meer.

Later zag ik dat ik het had afgelegd tegen de jongere broer van Dominic Klemme, wegprof bij Iam cycling (http://de.wikipedia.org/wiki/Dominic_Klemme) en de uiteindelijke winnaar. Na 4:01 rolde ik over de streep in een mooie en super goed georganiseerde marathon die toch niet zo snel bleek te zijn als op papier. De winnende tijd was 3:38 dus het was duidelijk een minder snelle ronde als vorig jaar. Mijn tijd was goed voor een 7de plek in mijn categorie en een 13de plek overall. Voor de eerste echte wedstrijd na m'n vakantie een uitslag waar ik prima mee verder kan. Zaterdag staat alweer de tweede marathon voor de Nutrixxion Trophy op de kalender. Saalhausen is het decor en er zal flink geklommen moeten worden.