In Saarschleifen kom ik al lang en ik kom er graag. Het parcours is namelijk een leuke mix tussen Duitse marathon en XC door het bos. Precies wat je nodig hebt om een wedstrijd snel voorbij te laten gaan. Tel daarbij de perfecte en sympatieke organisatie, het feit dat ik hier mijn eerste podiumplek ooit bij een marathon haalde én het open Nederlands kampioenschap marathon en je begrijpt dat deze al een tijdje rood omcirceld op mijn wedstrijdkalender stond. Mijn doel was 1000 punten voor de SforZ Rose marathoncup, de open NK-trui en liefst natuurlijk nog een podiumplek. Dat laatste zou lastig worden, want als enige land in Europa rekent Duitsland mij nog bij de Masters 30+ in plaats van bij de 40+, waar ik me sinds dit jaar prima thuis voel. Op zich een compliment, maar wel één die het lastig maakt podium te rijden.
De wedstrijd:
De start van de korte en de lange marathon zijn gescheiden, zodat je zeker weet dat je de eerste kilometers met de eerste groep mee moet wil je vooraan eindigen. Een goede start is hier dus erg belangrijk. De eerste paar kilometer heb ik dan ook zeer attent van voren gereden, zelfs nog een stukje op kop van de hele sliert van toch al snel 400 bikers. Leuk gezicht, maar niet slim, zeker niet gezien de lokale toppers die zich al 40 minuten voor de start professioneel aan het warmrijden waren, omringd door begeleiders, in hun eigen tent, naast hun eigen teamtruck... Het wordt steeds serieuzer!
Na de eerste klimmetjes had zich een groep van 5 afgescheiden van het peloton. Hierachter reed een groepje van 4 en pas daarachter ik, alleen! Na een lange solo kon ik me uiteindelijk weer aansluiten bij het groepje van nu dus 5 man, die ik maar net kon bijhouden. Flink bijten, want ik wist dat het laatste echt zware stuk nog moest komen. In Saarschleifen worden de verschillen vaak gemaakt in de laatste 10 kilometer. Eén stukje daarin ken ik goed, een zwaar stuk over een soort kinderkopjes. Steeds iets klimmend, loopt voor geen meter, je gaat kapot. Juist hier viel ik aan, in een fase waarin het ieder voor zich was geworden en het groepje al flink uit elkaar was gevallen. Van het tweede groepje van 5 had ik er nu drie achter me, compleet gesloopt van de zware klimmen en de aanhoudende regen en kou. Ik voelde me nog sterk tot het einde en reed voor mijn gevoel een top wedstrijd. Nummer 4 van het oude groepje haalde ik vlak voor de finish nog in, maar die had helaas nog wat meer over dan ik: 7de algemeen, 5de bij de M1 (for the record, ik was 2de bij de M2...).
De 1000 punten en de open NK trui waren binnen in ieder geval. Super leuk om samen met Mirre op het podium te staan, alletwee met het rood-wit-blauw stevig om de schouders na een dag hard fietsen.