Jolien - Trans Schwarzwald

Gegevens

Gepubliceerd op maandag 01 september 2014 19:22

Op woensdag 17 augustus begon de 5-daagse Trans Schwarzwald, een tocht van noord naar zuid door het Zwarte Woud in Zuid-Duitsland, over 350km en bijna 11.000 hoogtemeters. Ik had een aantal maanden geleden samen met René besloten om deze tocht te gaan rijden om beiden een mooi doel te hebben om voor te trainen. Dit bleek erg goed te werken want we waren beiden de afgelopen maanden erg gemotiveerd om fit te worden om deze tocht goed te kunnen volbrengen. Alleen al de intentie om deze tocht te gaan rijden had dus veel goeds gedaan. Zelfs al voordat we aan de tocht begonnen vonden we het daarom een geslaagde onderneming.

Om 11 uur ging de eerste etappe van start. Ik stond in startvak C, samen met alle andere dames midden tussen alle mannen in. Ik telde een stuk of 40 dames, waarvan er een groot aantal behoorlijk profi uitzagen, een top 10 klassering leek me wel een mooi doel voor vandaag. Ik voelde me goed, had er zin in, maar vond het toch ook wel een beetje spannend nu we daadwerkelijk voor de startstreep stonden. Waar beginnen we aan? 11.000 hoogtemeters in 5 dagen, trek ik dat wel ? Of zal ik halverweg al totaal leeg zijn?
Ik besloot om rustig aan te starten en pakte rustig mijn eigen dieseltempo op. Ik haalde al snel een aantal dames in, maar had geen idee hoeveel dames er nog voor me reden. Het ging lekker en ondanks het koude en natte weer genoot ik van deze eerste tocht. Na ongeveer 30 km sloot ik bij Sanne van Paassen aan en reden we samen verder. Tien kilometer voor het einde verloor ik haar echter weer uit het oog toen ik moest afstappen op een steile klim vol met lopende mannen waar zij handig omheen slalomde.
Toen ik over de finish kwam hoorde ik 'vierte Frau' uit de speakers komen. Het bleek dat ik net een minuut naast het podium zat! Ik was blij verrast, en kreeg nog meer zin in de komende dagen. Gaaf! Misschien lukt het me nog wel om een keer op het podium te staan deze week.....

De tweede etappe was relatief vlak en snel. Vanwege mijn 4e plek de vorige dag werd ik nu opgeroepen om in startvak A1 te starten, tussen de top van de mannen in. Aan de ene kantwas dit natuurlijk erg mooi, maar aan de andere kant was ik ook bang om mezelf hierdoor te veel mee te laten slepen en te hard van start te gaan, waardoor ik later stil zou komen te staan.
Na het startschot ging het peleton vlot van start, de eerste 15 kilomter bleef het één peleton waarbij we in volle vaart mee gingen met de snelste mannen. Dit voelde in het begin erg lekker, je werd bijna als vanzelf meegezogen met de groep. Maar na een kilometer of 10 begonnen mijn benen toch te protesteren. Ik besloot me iets terug te laten zakken in de hoop later weer tijd goed te kunnen maken zoals ik de dag ervoor ook had gedaan.
Dit bleek achteraf echter een cruciaal moment van de hele wedstrijd. Ik belandde hierdoor in een groep hierachter van 20 tot 30 man waar niemand haast leek te maken. René en ik hebben erg veel kopwerk moeten doen om er een beetje vaart in te krijgen. De vier dames voor bleken het beter voor elkaar te hebben en zaten in een snelle groep die de hele race het tempo hoog hield. Dit resulteerde erin dat ik deze dag 8 minuten op de voorste 4 dames verloor en als 5e over de streep kwam.

Na een redelijk droge 2e dag kwam de regen tijdens de 3e etappe weer met bakken uit de lucht. Deze rit werd aagekondigd als de zwaarste en meest technische, en de regen maakte het alleen nog maar zwaarder. Ik reed een groot deel van de wedstrijd samen met Isabella Klein, nummer 4 in het klassement.
Op de laatste klim liet ik een gat vallen en in de afdaling die volgde nam Isabelle nog meer afstand doordat ik met mijn verkleumde handen de steile technische afdaling niet erg soepel meer naar benden kwam. Bij de finish aangekomen bleek ik weer op een minuut van het podium te zijn geeindigd. Ik stond na deze etappe vierde in het klassement, op iets meer dan 5 minuten achterstand. Ik was nu wel erg dichtbiij het podium en hoopte dat ik de de komende 2 dagen nog tijd goed zou kunnen maken.

Ik voelde me erg goed deze ochtend, ik was vastbesloten om te gaan strijden van een podiumpolaats vandaag en het liefst natuurlijk ook nog tijdswinst op Isabelle. De etappe begon met een steile klim, hierna volgde een groot deel wat licht glooiend was. De eerste klim moest ik dus overleven en vervolgens bij een snelle groep aanklampen.
Hielke Elferink verdween in de 1e klim al snel uit zicht, daarachter zat ik met Sanne van Paassen en Isabelle Klein in een groepje mannen wat erg stevig door reed. Toen ik merkte dat de andere twee dames niet meer konden volgen, zette ik alles op alles om in de groep te blijven. Ik had hierdoor al snel een aardig gat alleen moest wel behoorlijk veel geven om erbij te blijven. Hierdoor begon ik later toch weer terug te zakken en sloot Sanne na ruim 45 km na een redelijk technische afdaling weer bij me aan. Isabelle was achter ons ook al in zicht, dus ik moest nu wel volhouden.
Samen met Sanne reed ik verder totdat we plots door de organisatie stil werden gezet. Er bleken bordjes te zijn weggehaald en de wedstrijd werd afgebroken, de laatste tijdsmeting zou worden gebruikt voor de klassering van die dag. Voor mij betekende dat een 2e plek vandaag en een minuut winst op Isabelle. Aan de ene kant een mooi resultaat waar ik hard voor had gestreden, aan de andere kant natuurlijk erg vervelend dat de strijd op deze manier werd beslist.

Ik zou de laatste rit nog ruim 4 minuten goed moeten maken voor een podiumplek. Vandaag was het daarom de dood of de gladiolen. Ik was van plan alles wat ik in me had te geven om een poging te doen om voor Isabelle te eindigen. Vlak na de start bij de eerste steile klim voelde ik dat ´alles wat ik in me had´ niet veel voorstelde vandaag. Alles deed pijn en het lukte me niet om te volgen op klim 1. In de hoop dat ik na een rustig begin later weer een stevig diesel tempo kon oppakken ploeterde ik door. Maar beter werd het niet, ik werd door alles en iedereen ingehaald en was gebroken. Het dalen ging ook niet soepel en tijdens de enorm lange vlakke stukken deze etappe was er natuurlijk net geen man te bekennen.

Omdat ik wist dat de 4 minuten goed maken nu een ´mission impossible´ was geworden ging ik over op overlevingsstand, zolang de nummer 5 geen 30 minuten op mij zou pakken zou ik 4e in het klassement worden, prima. Ik besloot om van de omgeving te gaan genieten waar ik eerder in de week niet aan toe was gekomen, het was eindelijk mooi weer deze dag en we reden door prachtige stukken van het Zwarte Woud. Na de meest slopende tocht van de week kwam ik als 7e dame, 5 minuten na Isabelle over de finish, totaal leeg en moe, maar ook intens tevreden over deze week.
Al met al een zeer geslaagde, gezellige en top georganiseerde week. Ook René heeft zich goed door alle etappes heen geslagen en we zijn nu alweer aan het nadenken over een mtb meerdaagse voor volgend jaar!! Wat een avontuur!