Mark van Schie - AlpenTour Trophy 2016

• 

Gegevens

Gepubliceerd op zaterdag 25 juni 2016 11:12

Mark – AlpenTour Trophy 2016

Inmiddels al voor de derde keer aan de start van deze mooie etappewedstrijd in Oostenrijk. Het parcours van de 4 etappes is in de afgelopen jaren niet heel veel veranderd, maar toch verveelt deze wedstrijd niet. Dit jaar reed ik de AlpenTour Trophy vooral in dienst van de Transalp, die ik over een maand samen met Peter van Mil zal rijden.

Etappe 1 – Hauser Kaibling
Na de gebruikelijke voorbereidingen, het eindeloos controleren van het weerbericht en de ook gebruikelijk nervositeit stond ik een twintigtal minuten voor de start ongeveer halverwege het vrij volle startvak. Ik was in mijn beleving redelijk vroeg, maar stond een stuk verder naar achteren dan ik gehoopt had. Ik wist nog dat dat in deze etappe een nadeel was, omdat er vrij vroeg in de etappe een stuk singletrack zit waar je maar beter van voren kunt zitten.

De eerste kilometers werden geneutraliseerd verreden, en hier kon ik gelukkig vrij snel naar voren opschuiven. Onder regenachtige condities zat ik bij de eerste singletrack voldoende vooraan in het peloton om gewoon te kunnen blijven fietsen. Dat scheelt. Het eerste stuk van het parcour van vandaag was meteen het meest technische, maar duurde niet heel lang. Sowieso was de etappe van vandaag op papier de eenvoudigste, met slechts 1 serieuze klim.
Na een klein uurtje koers voelde ik me nog steeds uitstekend. Het slechte weer hielp hierbij, want in slecht weer doe ik het vaak beter dan met wat hogere temperaturen. Toen ik bij verzorger Maarten langs kwam rijden in de eerste verzorgingspost was ik dan ook de eerste van de renners die hij zou verzorgen. Ook zat ik voor veel mannen die ik normaliter vaak achter me moet laten. Na de verzorgingspost begon al snel de eerste klim. Ondanks dat ik een mooi groepje had, vertelde mijn power meter me dat het beter was het gehele groepje maar te laten rijden. Daar komt het nut van de power meter tijdens een wedstrijd dan weer mooi naar voren. De overige 4 mannen in mijn groepje begonnen de lange klim met een tempo dat ze, op basis van het tempo tot nu toe, waarschijnlijk niet vol zouden gaan houden. Dat klopte ook. Zo halverwege de lange klim had ik iedereen van het oorspronkelijke groepje weer ingehaald. Op het laatste steile stuk van de klim had ik nog wat over en kon ik nog even flink doorrijden. Dat was met deze omstandigheden sowieso het beste, want het was nat, koud en bovenop de Hauser Kaibling zeer mistig. Ik zag de verzorgingsplek bovenop dan ook pas toen ik er middenin reed, en daarmee was ik te laat om even iets aan te pakken. Dat was jammer. Nu maar zo snel mogelijk naar beneden in de hoop dat het wat warmer zou worden. Een paar honderd hoogtemeters lager was de temperatuur een stuk beter, en voordat ik het wist, begon ik aan de laatste downhill van de dag. Deze downhill hadden we gisteren met mooi weer verkend, maar lag er vandaag compleet anders bij. Glibberend en glijdend naar beneden, en maar net op de fiets kunnen blijven zitten. Het goede gevoel van vandaag werd beloond met een mooie 5de plek, waar ik zeer tevreden mee was.

Etappe 2 – Hochwurzen
De volgorde van de etappes was dit jaar een beetje anders dan andere jaren. De etappe van gisteren was relatief kort en snel. Vandaag alweer een stukje langer, en morgen de koninginnerit. Ik had me gisteren niet gespaard. Toch sprak de etappe van vandaag me erg aan, en waren de benen goed. De eerste klim was meteen de langste, en daaraan begonnen we al vrij snel. Ook vandaag ging het klimmen uitstekend, en kon ik met een mooi vlak vermogen omhoog rijden. Ook vandaag was het echter druk in het startvak en stond ik zelfs nog iets meer naar achteren dan gisteren. Hierdoor duurde het even voordat ik op de positie reed waar ik hoorde. Na de eerste lange klim volgde een afdaling met afwisselend snelle schotterpaden en soms zeer technische stukken. Helaas liepen de technische stukken niet zo geweldig, en verloor ik hier de nodige tijd ten opzichte van mijn concurrenten. Deze tijd wist ik dan op het vlakke en bergop wel weer goed te maken, maar dat kost natuurlijk een hoop energie.

Ook de tweede lange klim van de dag liep prima. Het eerste gedeelte van de tweede klim was redelijk steil, en daar houd ik wel van. Ik kon daar dan ook snel weer wat van de verloren tijd in de afdaling goed maken en naar voren opschuiven. Na het verzorgingspunt halverwege de tweede klim ging de klim over naar zeer steil. Ook dat liep vrij goed, en waar veel anderen regelmatig even van de fiets moesten kon ik blijven rijden. Zo reed ik het laatste deel van de klim met Leander Hamelink en Bart Brentjens omhoog, en zag ik Bart en Juul niet ver voor me rijden. Voor mij was de top van de tweede klim het punt waar de ellende begon. Ik bevond me in een prachtige omgeving vol met rotsen, sneeuwresten, meertjes en beekjes. Dat zag ik echter pas later op de foto’s. Tijdens de koers zag ik vooral rotsen en een eindeloos durende afwisseling van stukjes die net wel en net niet te fietsen waren. Ook hier verloor ik tijd. Voor een deel op techniek, maar voor een deel ook doordat ik wat voorzichtigheid in acht nam voor het materiaal. Met al die rotsblokken en scherpe stenen was het risico op mechanische problemen mijns inziens bijzonder groot. Toen aan dit lange stuk met veel loop-, klim- en klouterwerk eindelijk een eind was gekomen, begon vervolgens de zeer steile afdaling. De vermoeidheid begon inmiddels ook z’n tol te eisen, en de renners voor me waarop ik me wilde richten waren weg. Na enkele kilometers van relatief lastig afdalen werd het gelukkig allemaal wat sneller een eenvoudiger. Op die stukken kon ik eindelijk weer echt even doorrijden, en zo kwam ik nog steeds op een fraaie 8ste plaats over de streep. Vandaag had de etappe er echter aanzienlijk meer ingehakt dan gisteren.

Etappe 3 – Dachstein
Niet helemaal fris meer. En dan de koninginnerit. 3100 hoogtemeters vandaag, in 68 kilometers. Geen extreem lange klimmen, maar wel veel steile stukken. De start was hetzelfde als op de eerste dag, en ondanks dat ik weer ruim van te voren aanwezig was, stond ik nog steeds vrij ver naar achteren. Het duurde dan ook lang voordat ik teamgenoot Maarten zag rijden. Hij had een goede start, maar moest op de eerste klim even recupereren. Dat was het moment waarop we samen kwamen en waarop het duidelijk was dat we allebei geen super dag hadden.

Dat was dan ook het begin van een lange samenwerking, waarbij Maarten af en toe even op mij wachtte, en ik af en toe even op Maarten. Zo sleepten we elkaar door deze zware etappe heen. Deze etappe was op papier de zwaarste, en voor mij in de praktijk ook. Ik was na net iets meer dan 4 uur blij dat het erop zat. Vandaag 9e in de daguitslag.

Etappe 4 – Planai Schafalm
Na een goede massage van verzorger maarten waren de benen vandaag weer prima. Ongelofelijk dat dat een goede sportmassage na 3 zware etappes zoveel voor je kan doen! In principe vandaag een makkelijke rit. Ongeveer een uur op een zo hoog mogelijke snelheid naar boven rijden in de klimtijdrit van 14kilometer en met 1300 hoogtemeters. Wat de etappe wel zwaar maakt, is dat de klim niet over het asfalt loopt, maar zeer onregelmatig is en alles heeft van relatief vlak tot zeer steil en van schotter tot nat gras en stenen. De startvolgorde werd bepaald door het klassement in iedere categorie, waarbij de laagst geklasseerde renner eerst startte en de hoogst geklasseerde renner als laatste. Het eerste deel van de tijdrit was relatief vlak. Het duurde dan ook erg lang voordat ik voor me gestartte renners in begon te halen. Na een paar kilometer reed ik even samen met Maarten. Dat was vlak voordat het echt steil werd. Op de steile stukken begon het bij mij echt goed te lopen. Daar waar veel anderen van de fiets moesten kon ik door blijven rijden en haalde ik veel mensen in. Een goede tijd was haalbaar. Na het laatste steile stuk vlakte het wat af en reden we op een breed schotter pad. Dat was voor het ritme niet zo goed, en daar had ik het dan ook zwaar. Op het eind van de rit nog een singletrackje met wat wortels, gevolgd door de laatste paar honderd meter op een breed maar zeer steil schotter pad. Door de vele aanmoedigingen (ik weet niet eens van wie allemaal) kon ik ook in de laatste meters nog aardig doorrijden, en zo finishte ik tevreden in een tijd van 1.02.59. Even had ik de hoop dat dit goed genoeg was voor een podiumplek, maar helaas moest ik het doen met een 7de plaats.

Al met al ben ik zeer tevreden met hoe het deze 4 dagen ging. Vooral bergop rijd ik op dit moment erg makkelijk, en dat is met het oog op de marathons die nog komen, en in het bijzonder de Transalp, een fijn gevoel. Nu eerst even een weekje rustig aan, en dan nog 1 pittig trainingsblok tot aan de Transalp!