Vandaag stond de Kellerwald bike marathon op het programma, 120 km en ruim 3000 hoogtemeters. Dat klinkt pittig, maar het parcours is weinig technisch en bestaat voornamelijk snelle schotterpaden, best te doen dus wist ik van vorig jaar. Op de startlijst zag ik op de lijst voor de 120 km geen bekende namen staan, dus uit voorzorg had ik mezelf andere doelen gesteld.
Om doel 1 te halen leek het me wel nodig om eens wat sneller dan gebruikelijk te starten. De 80 km gaat toch wat sneller en ik was bang om met mijn gebruikelijk rustige diesel starten geen aansluiting meer te kunnen vinden. De eerste ronde was geneutraliseerd, dus dat was lekker opwarmen en toen de wedstrijd echt begon leek het allemaal wel mee te vallen. Ik vond het helemaal niet zo hard gaan en kon aardig mee komen. Maar mijn hoogmoed was van korte duur, enkele minuten na de sart van de eerste klim nam mijn ademfrequentie steeds verder toe totdat ik half hyperventilerend toch echt terug moest schakelen. Dit ging ik zo niet volhouden!
Dus ja... dan toch maar verder op mijn gebruikelijke diesel tempo, ritme pakken, lekker doorfietsen, maar niet het zuur in. Ik was inmiddels heel wat plaatsen naar achter gezakt, maar vanaf halverwege de eerste ronde begon ik weer mensen in te halen en steeds beter in mijn ritme te komen. De tweede ronde ging erg lekker, ik kon het tempo goed vasthouden en ook alle dames die de 80 deden voorbij fietsen.
Doel 1 was bereikt, maar na de 80 km moest ik snel door voor doel 2. Maar zat ik aan het eind van de 2e ronde nog in een een leuk groepje, eenmaal over de streep zag ik niemand meer, zover ik kon kijken niemand voor of achter me, en dat bleef de gehele 40 km lang zo!
Die 40 km alleen rijden viel me zwaar, vooraal de open stukken waar het toch behoorlijk waaide. En eenmaal over de streep zag ik mijn eindtijd. 5 h 58 dat was precies een half uur langzamer dan vorig jaar! Dat ik de 3e ronde veel tijd had verloren had oké, maar verder had ik toch aardig doorgefiets??! Was het dan zo slecht gesteld met mij?
Eenmaal thuis die avond keek ik gelijk even naar de tijden van vorig jaar en zag daar tot mijn opluchting dat de top 3 bij de mannen dit jaar ruim 20 minuten langzamer was in vergelijking met vorig jaar. In combinatie met een hele ronde alleen rijden kon dat toch wel het één en ander verklaren. Misschien dat het allemaal toch niet zo ernstig is als ik had gedacht en was mijn gestelde doel 2 toch enigzins onrealistisch. Pffiew er is nog hoop, op naar de volgende wedstrijden!