De eerst keer dat ik deze marathon reed. De weersvoorspellingen waren niet al te best en ik had er een week hard werken op zitten, maar ik had veel zin in deze marathon. Ik had al gezien dat er aardige wat concurrentie mee zou doen en omdat dat soms wel eens minder is verheugde ik me op de wedstrijd. Als je een beetje uitdaging hebt kan je vaak toch een stuk harder dan wanneer er niks te verliezen valt.
Vanaf het begin ging het gelijk erg lekker, het starten ging prima en ik zat in een groepje wat de vaart er goed in had. Omdat ik behoorlijk achteraan in het startvak stond, had eigenlijk geen zicht op het aantal dames dat er nog voor me fietste. Maar als vrij snel haalde ik er een aantal in. Als laatste reed ik langs Bettina Dietze, en even later hoorde ik verschillende mensen roepen dat ik 'die erste Dame' was. Ik ging er dus maar vanuit dat ik eerste lag en probeerde het tempo er stevig in te houden. Tijdens het klimmen kon ik van groepje naar groepje verder naar voren rijden. Tot ik samen met twee mannen reed die eigenlijk precies mijn tempo reden. We hebben een hele tijd samen gereden en het hielden het tempo zo aardig hoog.
Alles ging dus erg voorspoedig tot ik een inschattingsfout maakte en hard onderuit ging in een gladde asfalt bocht. Ik schoof nog een stuk door, maar behalve wat schaafplekken leek het wel mee te vallen en ik sprong snel weer op mijn fiets. Ik kwam er daarna alleen snel achter dat mijn achterderailleur ook een klap had gekregen tijdens de val. Bij de volgende klim die ik op moest pakte de ketting achter niet meer, gelukkig zat er iemand achter me die al het geratel hoorde en me hielp om de derailleur weer wat af te stellen. Maar even later schoot de ketting tussen de cassette en het achterwiel. Ik moest opnieuw afstappen om de ketting los maken en weer goed leggen. Terwijl ik aan het stoeien was met mijn derailleur kwam Bettina voorbij gefietst.
De volgende klimmetjes moest ik nog een paar keer afstappen en ook bij de verzorgingspost moet ik stoppen om drinken te halen. Bettina was inmiddels uit zicht verdwenen, maar ik kon in ieder geval weer door. Ik was mijn fijne groepje kwijt en reed nu alleen, maar probeerde de vaart er in te houden om in ieder geval mijn 2e positie vast te kunnen houden. Tien kilometer voor het einde kwam Mark van Schie me achterop rijden, hij had in het 2e startvak moeten starten (10 min later) en had de 90 kilometer grotendeels in zijn eentje afgelegd. Hij wist me te vertellen dat Laura Turpijn enkele minuten achter me reed en dat ik dus nog wel door moest trappen om mijn positie te verdedigen. Ik had die 90 km behoorlijk volle bak gereden en mijn benen begonnen nu langzamerhand wel wat te protesteren. Mark wilde me wel door de laatste kilometers heen helpen, dus zat ik gelukkig niet meer alleen.
Op enkele kilometer voor het einde moesten we enkele passen lopen en toen schoot de kramp in mijn kuit. 'Gewoon doortrappen, daar kom je wel doorheen!', riep Mark me toe. Ik heb zelf niet vaak kramp, het voelde niet alsof ik gewoon door kon, maar hij zal het wel weten als ervaringsdeskundige, dus hup doortrappen dan maar. Het klimmetje dat volgde weigerde mijn voorderailleu en moest ik op mijn middenblad met de kramp in mijn kuit het steile stuk op.... Pfff ik dacht ik dat ik het niet zou halen, maar ik kwam boven! De laaste kilometers gingen licht naar beneden over het asfalt en Mark maakte er een heuse tijdrit van. In Daun aangekomen volgde het laatste klimmetje, waar ik heel voorzichtig om hoog moest om niet weer de kramp in mijn kuiten te krijgen.
Na een super mooie, zware en onvergetelijke tocht van 100 km waren we er dan eindelijk en kreeg ik gelijk een microfoon onder mijn neus geduwd en moest in in mijn beste Duits (ahum..) over het avontuur vertellen.... Ik kwam drie minuten na de winnares over de streep, maar ik was Laura wel vier minuten voor gebleven. Natuurlijk wel mede dankzij het kopwerk en vooral ook de aanmoediging van Mark! Dank!! Uiteindelijk dik tevreden met mijn 2e plaats en erg genoten van deze geweldige race