Geboortedatum
08-08-1973
Woonplaats
Oosterbeek
Wedstrijdcategorie
Masters 2
Aantal jaren MTB
kleine 30
Leukste MTB ervaring
Als MTB trainer met een leuke groep een mooie rit maken.
Sportverleden
Skateboarden, hockey, hardlopen
Overige sporten
Al mijn andere fietsen berijden, wat krachtoefeningen in de huiskamer en in de outdoor gym hier in Oosterbeek.
Sterktes
Trainingsdiscipline, vermogen voor langere duur.
Zwaktes
Genoeg tijd maken, lang trainen, herstellen en puur sprintvermogen.

Nard - Berlicum XC

Als er één klassieke opener is van het Nederlandse XC MTB seizoen dan is het wel de race in Berlicum. Sinds een paar jaar op hetzelfde en bochtige rondje en vaak koud, of modderig, of beide. Dit jaar was het koud. Serieus koud zelfs met temperaturen rond het vriespunt en een stevige wind. Het was wel droog gelukkig en het rondje lag er mooi snel bij. Was er in ieder geval nog íets snel deze dag...

Ik richt me al een paar jaar niet echt meer op de XC discipline maar Berlicum rij ik toch graag. Niet omdat het rondje me goed ligt of omdat ik kan winnen maar gewoon omdat het erbij hoort. Ook is het gezellig om iedereen weer te zien en even gedag te zeggen na de winter.

De race zelf was redelijk saai. Ik moest helemaal achteraan starten en kwam niet heel goed weg, waardoor ik als één van de laatsten de singletracks opreed. Inhalen is daar onmogelijk dus het duurde even voor ik echt het gevoel had vaart te kunnen maken. Mijn laatste ronde was dan ook de minst langzame van de 4. Doseren ben ik blijkbaar niet verleerd in de winter. Hard rijden in kleine bochtjes en het continue optrekken, dat kan ik wel meer op oefenen. Over hard rijden gesproken, mijn ‘normalised’ wattage was 289Watt over de hele wedstrijd, waar ik hier vorige jaren tussen de 305 en 316Watt wegtrapte. Groot verschil en een duidelijk teken dat ik minder goed uit de winter ben gekomen dan normaal. Werk aan de winkel dus!

Mijn inspanningen resulteerden overigens in een nog best ok 20ste plek.

Nard - Langenberg P2 + cup winst!

Dat de voorbereiding op de laatste marathon van de SforZ cup niet ideaal zou zijn, dat wist ik al. Vrijdag zou ik namelijk terugkomen uit Las Vegas, waar ik voor mijn werk een paar dagen moest zijn. Dat ik ook nog bij de verkeerde Bruchhausen belandde was een extra tegenvallertje. Een uur later dan gepland kon ik dan alsnog mijn auto (met bed en fiets daarin) vlakbij de startlocatie neerzetten. Dát deel was alweer geslaagd. Na een redelijke nacht en een klein emmertje havermout kon ik me langzaam klaar maken voor de start, wat betekent dat ik zenuwachtig nog wat heen en weer drentel tussen auto en fiets (die intussen voorin het startvak staat) en een paar keer test om te zien hoe het met mijn bloedsuiker staat.

De race begon hard, met een paar klimmen die ik echt op vol vermogen moest rijden om de aanluiting met de eerste groep niet te verliezen. Langzaam reden toch de eerste ongeveer 10 renners weg. Omdat de start met alle renners van zowel de middenafstand als de lange afstand was, wist je sowieso niet goed wie je tegenstanders waren. Die ene concurrent waarvan ik wist dat ik voor hem moest blijven (teamgenoot Mark Schepp, concurrent voor de cup) was al snel uit beeld en dus ging de race daarna om het voorblijven van de renners in het groepje dat zich langzaam om mij heen had gevormd.

Op ongeveer 10 km voor het einde plaatste ik een aanval in de veronderstelling dat het einde over minder dan 5 km zou zijn. Jammer genoeg klopte die inschatting niet. De marathon was dit jaar beduidend langer dan de aangegeven 64km. De meesten hadden rond de 70 op de teller. Ik zelfs 72. Toch dat tellertje eens goed instellen... Die laatste kilometers gingen ook nog eens omhoog. Lang omhoog. Langenberg heeft zijn naam niet zomaar. Toch kon ik het nog redelijk volhouden en had ik nog power om een paar mensen op te pikken. Uiteindelijk was het voldoende voor een 9de plek algemeen, 2de bij de M2 en 1ste voor de SforZ cup, waarmee een podium én de eindoverwinning een feit waren.

LangenbergPodium

Na een wat valse start van het seizoen met oa een harde val tijdens Emmelshausen en minder training dan ik wilde heb ik het einddoel (winst in de SforZ marathon cup in mijn klasse) toch nog gehaald. Hard blijven trainen maar vooral lol houden in (wedstrijden) fietsen, dat is toch wel de crux denk ik.

Nard - Vulkanbike P1 M2

En weer stond er een regenachtige marathon op het programma. Daun staat op bekend als een snelle schotter marathon maar met flinke hoeveelheden regen blijkt dat veel van die schotterpaden eigenlijk gewoon bospaden zijn waar water en ondergrond heel fijn combineren tot modder. Bandjes aangepast dus (voor en achter X-king), spatbordje erop en gaan! Voor het eerst met m’n nieuwe Canyon Exceed SLX die tov de Grand Canyon die ik hiervoor had een stukje lichter is en vooral op hoge snelheid beter te controleren is. Ook is de achterkant merkbaar comfortabeler. Heerlijke hardtail.

De start ging ewoon goed. Lekker voorin mee, het eerste groepje met de latere winnaar laten lopen (zoals bijna altijd, dat gaat gewoon te hard) en goed meegedraaid in een tweede groepje voor plek 4 tot 7. Niet teveel kopwerk natuurlijk, voor zover ik zag reed niemand daar in de masters 2 klasse. Na ongeveer 30 km ofzo merkte ik dat er iets scheef zat aan m’n pedaal. Die bleek los te zitten in de crank wat betekende dat ik t/m het einde het gevoel had dat m’n pedaal elk moment kon losschieten. Hierdoor ook net wat minder op het pad aan het letten in de eindfase waardoor ik een klein duikje in een afgrondje maakte. Gelukkig zonder erg maar het kostte me wel de mogelijkheid te strijden voor plek 4 en 5. Nummer 7 van ons clubje was mijn teammaatje Frank Molenaar die in de laatste lange beklimming moest lossen.

Uiteindelijk 6de algemeen en eerste van de masters 2. Prima, sterke wedstrijd en zeer tevreden met de uitslag. In de volgende marathon in Langenberg valt de beslissing voor de SforZ Marathoncup, waar ik momenteel eerste sta. Hopelijk zijn de benen dan net zo goed en blijft alles heel.

Nard - Nordenau P2

Na een drukke periode was Nordenau eindelijk de eerste marathon dit jaar die me én redelijk zou moeten liggen én waar ik getraind en uitgerust aan de start zou kunnen staan. In Nordenau heb ik al meerdere mooie uitslagen gereden dus blijkbaar ligt het parcours me wel. Ook het weer sprak niet in mijn nadeel. Onafgebroken regen de dagen ervoor en op de dag zelf... Mij maakt het niet veel uit en er zijn er altijd wel een paar die dat minder leuk vinden. Ik had wel m'n fiets aangepast aan het weer. Moddervangertje, achter een X-King protection en voor zelfs een MountainKing.

Bij de start stond ik redelijk vooraan maar had ik de pech achter iemand te staan die niet meteen goed weg was. Gelukkig is de start meteen loeizwaar. Een steile klim waardoor je de eerste paar minuten vol maar dan ook vol in het rood moet rijden om een beetje van voren te beginnen aan de eerste trails. Vol in het rood rijden lukte me redelijk goed vandaag zodat ik als eerste van de cup-deelnemers aan de trails kon beginnen. Op die trails (het heet niet voor niks een 'Trailmarathon') kon ik vol de voordelen van vering (Canyon Lux!) en banden uitspelen. Op de klimmen kon ik goed bijblijven en zelfs wat mensen inhalen en tijdens de afdalingen reed ik eigenlijk steeds weg. Heerlijk om zo aanvallend te kunnen rijden op dit parcours met mooie snelle afdalingen, verrekt steile klimmen en veel echte off-road.

Trainen en uitrusten werkt blijkbaar nog steeds want ik kon tot de laatste kilometer kracht blijven zetten en nog wat mensen inhalen. Uiteindelijk was het goed voor een 2de plek bij de M2, achter een voor mij onbekende Duitser en vóór één van de andere deelnemers aan de SforZ marathoncup. Met een normalized power van 313W voor een totale wedstrijdduur van 2:35 was ik ook wel tevreden.

Nordenau

De laatste twee wedstrijden zijn in Daun en Langenberg. Mocht ik de cup nog willen winnen dan is de opdracht helder: 2x winnen. Eens kijken of trainen en rusten nog een keer gaat werken.

 

Nard - Rhens P3

Ik mag graag zeggen dat ik de leukste baan van Nederland heb. Dat is misschien niet helemaal waar, maar het komt toch in de buurt. Voor TNO Gezond Leven probeer ik bedrijven geïnteresseerd te krijgen om met ons onderzoek te doen naar hoe je mensen gezonder kan laten leven. Dat betekent in de praktijk dat ik heel veel praat met heel veel mensen over de hele wereld. Leuk werk dus maar wel veel onderweg. Tijd vinden om te trainen is voor mij daarom soms lastig. Komt daar dan ook nog wat lichamelijk malheur bij, zoals een valpartij in de start van de marathon van Emmelshausen 3 weken geleden, dan vraag ik me soms af of ik ooit nog mee ga doen voor de prijzen dit seizoen.


Met dat gevoel stapte ik afgelopen zondag in de bus van Lodewijk om, tegen mijn gewoonte in, op de ochtend voor de start de reis naar Rhens te beginnen. Voordeel van een rustige chauffeur en een Mercedes V-class (denk: luxe taxi. ) is wel dat je een tukje kan doen! Zodoende stond ik toch nog redelijk uitgerust aan de start, met niet al teveel ambitie. Gewoon meegaan en vooral niet teveel sparen op de eerste lange klim.

Dat lukte redelijk en al snel zat ik in een groepje met een man of 6 met oa teamgenoot Mark Schepp. Tijdens het mooie en afwisselende rondje bleef de groep eigenlijk goed bij elkaar en kon ik het tempo redelijk volgen. Pas in de laatste zeer steile klim vlak voor de finish brak het een beetje en kon ik me redelijk vooraan handhaven. Hier speelde ook mee dat ik met een kinderverzetje van 24-40 omhoog kon rijden. Zo nu en dan is een 2x11 zo slecht nog niet. In de gemakkelijke afdaling die volgde glipte de renner voor me (een Duitse M2) nét voor een achterblijver een lange singletrack afdaling in waardoor hij snel seconden kon pakken op mij. Inhalen vond ik daar teveel risico. In die volgorde kwamen we dan ook over de finish. Vlak achter mij kwam Mark over de finish.

Rhens

Uiteindelijk bleek een andere M2 de stenen uit de vloer te hebben gereden en ruim voor ons te zijn gefinished. Ik was dus uiteindelijk derde en heb dus toch gewoon weer een podium binnen in een Duitse marathon. Zeker niet m’n beste prestatie maar toch tevreden. Ik heb niet opgegeven en er het beste van gemaakt gegeven de omstandigheden. Meer kan je niet doen, toch?

Nard - Emmelshausen 69km

Sommige stukjes kunnen kort zijn. Deze is kort. Bij de start in het gedrang geraakt en hard onderuit gegaan. Helm kapot, moest even zitten en veel schaafplekken. Fiets lijkt er redelijk af te zijn gekomen. DNF dus. DNS bijna want was echt na 250 meter oid. Echt jammer want ik was benieuwd naar hoe het zou gaan.

You win some, you lose some.

Enige relevante foto:

Emmelshausen

Nard - GJT Classic 80km

Gert-Jan Theunisse is een harde man. Wie wint anders als Nederlander bergetappes in de Tour de France en wie overleeft 100 hartaanvallen en weet ik hoeveel ongeoorloofde medicatie en belachelijk harde trainingen? Dat soort mentale en fysieke hardheid was ook gevraagd bij de eerste SforZ Cup Marathon in De Rips. De Rips, nooit van gehoord? Klopt. Uithoek in Brabant. Toevallig kwam ik er vroeger vaak in de buurt omdat mijn Opa en Oma van vaderskant er woonden. Zou het helpen voor nét dat beetje extra?
De ronde die voor de Cup 2 of 3 keer gereden diende te worden is anders dan de traditionele Duitse en Nederlandse marathons die we vaak aandoen. Het was een combi van op kaarsrechte wegen hard tegen de wind in beuken (hopelijk in een groepje) of in slow motion 20 keer tegen hetzelfde talud op en neer kronkelen op zeer bochtige en stoffige paadjes. Gooi er nog een zandbergje en een vuilnisbelt in voor de extra hoogtemeters en voilà je hebt een goed beeld. Ondanks dat het niet echt mijn favoriete parcours was, hadden de organisatoren wel echt moeite gedaan om er een zwaar en uitdagend rondje van te maken. Conclusie: gelukt. Heb zelden zoveel mensen zien afhaken vanwege lege moraal en/of kramp. Hard.
Mijn eigen wedstrijd had z’n hoogte en dieptepunt meteen na de start. In het startgewoel werd er tegen m’n stuur gereden waardoor ik bijna onderuit ging. Hierdoor verloor ik meteen een paar plaatsen. Die kon ik goedmaken, maar dat kostte me wel de eerste krachten. Die bleek ik later nodig te hebben want op een zandheuvel in de startronde (tip voor volgend jaar: die kan er echt uit) verloor ik de aansluiting met de kopgroep omdat iemand voor me van de fiets moest. Hierna werd de wedstrijd een lange achtervolging. Veel alleen, veel wind, veel bochtjes en mul zand. Misschien was het inderdaad door de vroegere familie invloeden, maar ik bleef er wel steeds voor gaan. Voelde me ook best sterk tot het einde toe. Al met al was het goed voor een derde plek bij de 40+ en 11de algemeen.

Nard - Groesbeek 105km

Dit jaar zou het voor mij een andere Hel van Groesbeek worden dan andere jaren. Ten eerste omdat het geen deel is van de SforZ Marathoncup en dus minder prioriteit heeft, ten tweede omdat ik door veel reizen de weken ervoor niet genoeg had kunnen trainen en ten derde omdat ik al een week met wat keelpijn rondliep. Daarom dus ook de dag ervoor nog gewoon getraind en niet gerust. Nóg een dag extra rusten zou me niet helpen in mijn voorbereiding op de marathonwedstrijden later in het seizoen.

Ik stond dus met minder ambitie en ietwat gehaast aan de start. Bij de mindere ambitie hoort immers ook dat je wat langer in bed ligt, of niet dan!? Het gekke is dat als het startschot eenmaal gevallen is elke wedstrijd toch gewoon als wedstrijd voelt. Iéts minder stress voelde ik wel degelijk, maar ik heb mezelf toch behoorlijk leeg gereden en kon echt niet veel harder. Nadat ik na de eerste ronde bij een goed groepje met oa Jan Wevers moest lossen heb ik eigenlijk de rest van de wedstrijd alleen gereden. Soms ingehaald, soms inhalen. Alleen rijden tijdens een marathon is iets speciaals. Zonder medestanders voelt de pijn toch altijd wat intenser. Toch lukt het me redelijk om door te gaan, ook toen de bijna onvermijdelijke kramp kwam opzetten. Toch zie je in de wattagewaarden wel degelijk dat ik inderdaad niet zo sterk ben als vorige jaren. Vooral na een uur of twee zakte ik behoorlijk in. Waarschijnlijk ongeveer toen ik het groepje moest laten gaan... Misschien maar goed dat ik dit jaar heb gekozen voor de kortere afstanden in de SforZ Cup. Alhoewel de snelheid wel erg hoog ligt daar. We gaan het zien. Op naar een mooi en spannend seizoen

Nard - BBC NK Marathon

Het NK mountainbike marathon tijdens de Bart Brentjes Challenge is traditioneel de afsluiter van het mountainbike marathon seizoen. Zoals elk jaar heeft iedereen er dus al een lang seizoen opzitten en is de vraag: ‘wie is fris’? Voor mezelf was die vraag dit jaar gemakkelijk te beantwoorden. Onder andere door twee reisjes naar Azië voor m’n werk in de weken voorafgaand aan het NK en verder ook een volle agenda was ik niet veel aan trainen toegekomen. Het NK wilde ik echter toch rijden. Het blijft het NK én een mooie afsluiter en het zou zelfs goed en droog weer worden, wat redelijk uniek is voor deze wedstrijd. Vaak is het baggeren in de kou en blubber.

De dag begon minder goed dan gehoopt met een nieuwe wek-app die z’n werk niet deed zoals ik verwachtte, zodat ik bijna 1,5 uur te laat wakker werd. Gelukkig had ik alles klaargezet de avond van tevoren (inclusief het ontbijt), waardoor ik nog nét op tijd bij de start kon komen. Wel zo laat dat ik achteraan aan kon sluiten. Bij de massastart van de BBC is dat geen voordeel, maar gezien mijn ambities maakte ik me nog niet teveel zorgen. Daar had ik ook geen tijd voor, want voor ik het wist ging het startschot. Gelukkig kon ik m’n bidons en een jasje afgeven aan Mark van Schie die mij vandaag zou verzorgen.

NardNK2016

De start en de eerste kilometers gingen eigenlijk boven verwachting goed. Ik zat redelijk vooraan mee had ik het idee en kon op ‘het grasveld’ na een smalle doorgang veel plaatsten goedmaken. Ik had wel het idee dat ik flink aan het geven was, maar goed dat hoort erbij in de eerste fase van elke marathon. Tot een kilometer of 60-70 kon ik eigenlijk nog best aanhaken bij wat snelle mannen. Niets om over naar huis te schrijven, zo rond plek 8 van de masters, maar het voelde alleszins redelijk. Dat veranderde na een keer misrijden, waarna ik achteraan een groepje een steile klim op mocht rijden. Zo voelt het dus als het lijntje breekt. Daarna de laatste 50km nog wel geprobeerd en doorgezet met als resultaat een 13de plek bij de masters 2. Mooi weer, lekker gereden, uitgereden ook en goed gevochten voor wat ik waard was. Op naar de winter.

Nard - Nordenau 95km

Aan de marathon in Nordenau had ik goeie herinneringen, aangezien ik er 2 jaar geleden in een mooie strijd heb gewonnen van Wil Baselmans, de latere Nederlands kampioen MTB Marathon in onze klasse. In een tijd van precies 4:00:00u kwam ik toen tevreden over de finish in één van mijn betere wedstrijden ooit. Ik herinner me een paar mooie niet al te steile klimmen door een bos en lange snelle afdalingen door het mooie groene Sauerland.

NardNordenau2

Hoe anders was het dit jaar. Waarom weet niemand, maar het parcours was anders, zwaarder dus. Misschien waren mijn benen ook anders, slechter dus. De wedstrijd begon ok, met een redelijk normale start en aansluiting bij een goed groepje met oa Jan Weevers en Mark van Schie van mijn eigen SforZ Racingteam. Alles leek onder controle tot Jan me wees op mijn leeglopende achterband. Met een scheur in de zijwang ontkwam ik niet aan het zetten van een plugje, wat me een paar minuten kostte. Vol goede moed, ik had immers de hele tijd goeie benen, zette ik de achtervolging in op mijn groepje. Hier gingen tegelijk drie dingen mis. Ten eerste ging ik te hard. Ik wilde snel m’n verloren tijd goedmaken waardoor ik teveel gaf. Ten tweede had ik geen idee van het parcours en van het feit dat het zwaarste deel van de marathon nog moest komen. Ten derde onderschatte ik waarschijnlijk dat je je in een groepje altijd sterker voelt dan alleen. Kort samengevat: de laatste 40km ofzo waren een marteltocht. Geen gevoel van kracht, alleen rijdend, zeer steile klimmen en afdalingen, bijna kramp en dan ook nog 2 identieke rondes van 26km op het einde van de 95km lange wedstrijd, waardoor je precies weet hoeveel je nog gaat leiden de laatste 26 km. Alhoewel, precies… Door mijn gebrek aan richtingsgevoel kwamen de laatste klimmen natuurlijk alsnog als een verrassing. Ik heb me echt vaak afgevraagd waarom ik dit aan het doen was dit rondje.

NardNordenau1

Na afloop bleek meer dan de helft van de starters niet te zijn gefinished. Ofwel door lekke banden, ofwel door algehele malaise. Uiteindelijk blijkt mijn inspanning daardoor toch niet voor niets te zijn geweest want de 2de 1000 punten voor de SforZ Marathoncup zijn binnen! Zo heb ik twee wedstrijden voor het einde van de cup al zeker een podiumplaats in het eindklassement. Of dit plek 1, 2 of 3 wordt hangt af van mijn concurrenten in de komende 2 wedstrijden. Ikzelf kan er niks meer aan doen. Dit was alweer mijn laatste wedstrijd in de cup voor dit jaar.

Nard - Saalhausen 108km

Soms denk je voor plek twee te rijden en win je uiteindelijk en soms denk je voor de winst te rijden en eindig je toch op plek twee. Zo gaat dat in mountainbike marathons. Dat eerste is prima natuurlijk, zoals een paar weken geleden toen een snellere concurrent lek bleek te zijn gereden en ik eerste werd. Deze keer, in Saalhausen, maakte ik de andere kant weer eens mee. Door de massale start van alle klassen en omdat je niet iedereen kent, weet je soms niet precies wie je medestrijders zijn. Met de twee concurrenten die ik wél zag dit keer (Mike en Rob) heb ik bijna de hele wedstrijd een mooie strijd gevoerd. Continu opletten en reageren op aanvallen bergop en steeds zorgen dat ik in de afdalingen wat tijd pak. Nibali-style! Redelijk tactische wedstrijd werd het zo, waarbij ik het zwaar had en soms eraan twijfelde of ik het bergop kon bijhouden, maar waar ik eigenlijk wel steeds de touwtjes in handen hield. De touwtjes die ik kon zien dan.

Mijn tactiek werkte in ieder geval, want in één van de laatste wat moeilijkere stukken kon ik een minuutje pakken in de afdaling en technische klim die erop volgde. Mijn volgeveerde Canyon LUX komt op dat soort stukken echt super tot zijn recht. Heerlijke fiets en mooi dat een marathon de mogelijkheid geeft om ook op techniek wat tijd te pakken. Dat zouden meer marathons mogen hebben. Het is per slot van rekening mountainbiken en geen wegkoers. Het minuutje voorsprong kon ik tot op de streep behouden, waardoor ik als eerste van ons kleine groepje over de finish kwam. Er bleek echter op weer één minuut voor mij nóg een M2 renner over de finish te zijn gekomen. Die was harder gestart en had ik nooit gezien, maar was dus wel echt sneller. Al met al een goeie wedstrijd gereden, behouden, niet veel fouten gemaakt, kansen gepakt en afgemaakt. Helaas niet voor plek 1, maar al met al toch zeer tevreden.

NardSaalhausen